week 8 in kenia

maandag heb ik weer in gede geholpen in de verbandkamer. Ik was er eerder dan de verpleegkundige die normaal in de verbandkamer staat. Er was al een patient voor het verbinden van een wond en daar ben ik maar mee begonnen. Toen ik bijna klaar was met het verbinden van de wond kwam de verpleegkundige binnen. Ze keek even hoe ik bezig was en liep vervolgens, nadat ze haar tas had weg gezet, weer weg. Ik heb haar vrijwel de hele ochtend niet meer gezien. Dus bleef ik weer in mijn eentje achter. Ik heb de rest van de ochtend weer zelfstandig gewerkt, diverse wonden verbonden. Er kwam ook een vrouw binnen met een behoorlijk diepe snijwond, welke gehecht moest worden. Een verpleegkundige kwam dit doen.

Dinsdag weer een ochtendje wonden verbinden, dit keer samen met de verpleegkundige. Het was erg rustig. Er werd halverwege de ochtend een vrouw binnen gedragen, half bewusteloos. Uiteindelijk met wat moeite haar wat meer wakker kunnen krijgen waardoor ze kon aanwijzen waar ze last van had. Flinke pijn in de buik aan de rechterkant. Het vermoeden was gelijk een blinde darm ontsteking. Daar kunnen wij niets mee in gede, aangezien we niet de ruimte en de proffessie hebben om te opereren. Ze kreeg een spierontspanner toegediend. Dat hebben ze even laten inwerken. Tot mijn zeer grote verbazing werd ze niet met de tuktuk of taxi of matatu naar het ziekenhuis gebracht. Ze werd door een meneer opgetild, zo bleek achteraf een motorbestuurder, en rechtop op de motor gezet. Ze was nog steeds in zo goed als bewusteloze toestand, en waarschijnlijk nog slapper door de spier ontspanners. De motorbestuurder ging zitten en de bewusteloze vrouw werd met een doek aan de bestuurder gebonden. Achter de vrouw ging nog een vrouw zitten, waarschijnlijk haar familie lid. En zo vertrokken ze naar malindi, het grotere ziekenhuis in de buurt.

Woensdag ochtend begon rustig. Weer wat wonden verbonden. Er kwam een jongetje binnen met zijn hand in het verband. De wond moest opnieuw verbonden worden. Ik denk dat het jongetje erg veel pijn had en ook erg bang was, want ik moest hem al stevig vasthouden nog voordat het verband eraf ging. Niet heel vreemd dat hij veel pijn had, want toen het verband eraf ging bleek het een paar cm diep wondje te zijn vlakbij zijn duim. Er zat een gaasje in om de vieziegheid te absorberen. Hij gilde het uit toen het gaasje eruit werd getrokkken. Samen met de familie hielden we hem in bedwang. Want hij probeerde niet alleen zijn handen weg te trekken, maar ook om zich heen te schoppen. De wond werd weer met schone gazen verbonden. Rond half 12 was het even rustig en besloot ik om even te kijken of er nog vrouwen waren die op het punt stonden te bevallen.
Toen ik de “verlos”kamer binnen kwam, was er op dat moment een vrouw met volledige ontsluiting en klaar om te bevallen. Snel heb ik de andere 2 vrijwilligsters gehaald en zijn we gaan assisteren.

De vrouw deed haar uiterste best om haar kindje ter wereld te brengen. Een beetje te goed haar best, want na een tijdje was ze volledig uitgeput. Het bleek dat ze de vorige avond voor het laatst had gegeten. Om haar wat energie te geven kreeg ze wat medicijnen. Ze kreeg ook nog wat andere medicijnen om haar te kunnen helpen met de weeen. Het hoofdje zat nog vrij hoog, dus het was behoorlijk lastig. De vrouw smeekte dat we haar hielpen, want ze wilde haar kindje hebben. Maar alle soorten medicatie was inmiddel gegeven. Haar 7de kindje wilde maar niet genoeg dalen. Het duurde een hele tijd, en uiteindelijk had ze geen kracht meer om te persen. De hartslag van de baby werd steeds gecontroleerd en rond half 2 constateerde de arts dat het hartje van de baby erg zwak was. De moeder inmiddels ook behoorlijk uitgeput. De dokter heeft toen besloten dat het niet ging lukken en dat het kindje gehaald moest worden met een keizersnede. Ook dit behoort niet tot de mogelijkheden in gede. Er werd een ambulance gebeld om haar naar malindi te brengen. Na een uur wachten was de ambulance er nog steeds niet. Toen we er achter aan hadden gebeld bleek de ambulance een andere patient te hebben en dus niet kwam. Snel werd er een taxi gebeld. Rond half 3 was deze er. Toen de zwangere vrouw, vermoeind, in pijn en angstig, geholpen werd met opstaan viel ze flauw. We hebben haar in de taxi gedragen. Na het opruimen konden we eindelijk even gaan lunchen. Nu voelde ik pas hoe een trek ik had en hoe moe mijn voeten waren.
Na de lunch ging ik nog terug om te kijken of ik nog kon helpen. Het was nog behoorlijk druk. Want er waren nog 2 vrouwen die al ontsluiting hadden. Ze waren nog niet ver genoeg om te bevallen. Maar ik bleef nog even om te assisteren. Een van de vrouwen had 3 cm ontsluiting, vruchtwater nog intact. Er waren echter een soort traditionele vroedvrouwen bij haar, die maar al te graag wilde dat haar kindje kwam. Ze stimuleerde haar al om te gaan persen. Toen ik terug kwam van lunch waren ze zelfs op eigen houtje naar de verloskamer gegaan. Toen de dokter ook weer terug was heeft die de vrouw weer onderzocht. Het hoofdje zat al behoorlijk laag door het persen, maar de ontsluiting was nog maar een cm verder dan het vorige onderzoek. De andere vrouw was ook nog niet veel verder. Het zou dus nog wel even duren voordat ze gingen bevallen. Ik heb nog even met de dokter zitten praten en zat te bedenken wat ik zou doen. Rond half 5 zagen we dat de vrouwen wederom naar de verloskamer liepen. De dokter zuchte, en deed opnieuw onderzoek. Het bleek dat de vrouw nog steeds werd aangemoedigd om te persen, ondanks de waarschuwingen van de dokter. Tijdens het onderzoek kwam er een andere dokter binnen met verschrikkelijk nieuws. De vrouw van eerder op de ochtend, die met de taxi naar het ziekenhuis was gegaan, was overleden. Er was iets gescheurd en zowel zei als haar 7de kindje hadden het niet overleefd. Dat voelde even als een behoorlijke klap in het gezicht. Volledig verlagen ben ik uiteindelijk naar huis gegaan. Ik had totaal geen energie meer om te blijven en bij de andere bevallingen te assisteren.


Donderdagochtend, na een nachtrust van ruim 10 uur begon ik weer de nieuwe dag met vol goede moed. Ik verheugde me op deze ochtend, want volgens de planning was er weer een outreach. Aangekomen in gede bleek uiteindelijk dat er weer niet genoeg personeel was om op de outreach te gaan. Er was maar 1 dokter en het was razendruk. Ook waren er te weinig verpleegkundige. De verpleegkundige die normaal gesproken in de verbandkamer stond, moest nu ergens anders assisteren. Ik besloot om in de verbandkamer te blijven en heb donderdag bijna alle wonden zelfstandig verbonden. Ook het jongentje met de diepe wond in zijn hand was weer terug. Gelukkig was hij wel wat rustiger. Met hulp van 1 van de receptionisten heb ik de hand weer netjes verbonden zoals ik ze dat gister had gezien. Het zag er al een stuk beter uit. Of ik deed het erg goed, of hij had gewoon een stuk minder pijn, want we hoefden hem amper nog vast te houden.

Donderdagmiddag ben ik weer naar het weeshuis gegaan. Daar ook even het bijzonder treurige verhaal verteld van de vrouw die overleden was. Nadat ik het had verteld aan de verzorgster die engels sprak en die het weer verteld had aan haar collega's, kwam ik er achter dat de vrouw uit het dorp kwam waar ook het weeshuis stond. Ze was moslim, en was die ochtend al begraven, zo begreep ik. Ik heb die middag weer geholpen met de kinderen na de lunch te douchen/wassen en klaar te maken voor bed. Toen ik later die middag weer door het dorp liep, op de weg naar de grote weg, vroeg ik me af waar ze de vrouw had gewoond.

Vrijdag was ik de hele dag in het weeshuis. Tot mijn grote verbazing waren er behoorlijk veel kinderen aanwezig. Ze hadden geen school. De reden waarom begreep ik niet. Maar de kinderen die er waren, vonden het maar al te leuk dat ik er was. Knuffels en high fives veel uitgedeeld. Een tijd doorgebracht bij het huisje waar ook de gehandicapte kindjes verblijven. Er verblijven daar 3 gehandicapte kinderen op het moment. De rest zijn denk ik “gewone” kinderen. Een meisje van een jaar of 8 denk ik vond het vrijdagochtend erg leuk om met mijn haar te spelen. Mijn haar moest los en diverse dingen werden met mijn haar gedaan. Ik denk dat ze geprobeerd heeft wat vlechtjes in mijn haar te maken. Later een knot en een staart. De andere kindjes, allemaal een jaar of 3 kwamen ondertussen ook steeds bij me staan of op schoot. Toen het eindelijk weer goed zat met mijn haar, heb ik nog even gespeeld met de kindjes. Ik zat op de grond en al snel wilde ze allemaal op mijn schoot zitten. Gelukkig maar dat ik lange benen heb (lol), zo paste er dus 3 kinderen op mijn schoot. Ze probeerde wel steeds vooraan te zitten om mijn aandacht te hebben. Ik vond het op een bepaald moment wel welletjes toen 1 van de jongetjes 1 van de meisjes eraf probeerde te duwen.
Rond 11 uur ben ik naar het klieniekje (apotheek meer) gegaan en heb daar even een tijdje zitten denken wat ik nou precies wilde hiermee. Ik had vorige week gevraagd om extra plankruimte, maar die kon niet gemaakt worden omdat het te duur was. Ik moest dus iets anders verzinnen om het wat overzichtelijker te maken. Na de lunch ben ik begonnen met wat planken leeg te halen en schoon te maken. De meeste van de doosjes zaten in houten oude lades of plasic bakken. Ik besloot dat als ik de medicijnen los zou neerzetten, dit overzichtelijker was en minder ruimte in beslag zou nemen. Het was nog een behoorlijke klus om dit te doen. Ik heb 3 brede planken kunnen herindelen en ook nieuwe labels gemaakt.

Gister ben ik naar weer naar malindi geweest om weer wat inkopen te doen. Mijn 3de fles/tube zonnenbrand was bijna op, dus maar weer nieuwe gekocht. Ook had ik eerder begrepen dat ze daar in de supermarkt ook wel eens een keniaans kookboek verkopen. Helaas was die weer niet op voorraad en zou volgende week pas binnen komen. Ik was ook in malindi om een bezoekje te brengen aan een apotheek, die me was aangeraden door een apotheek in watamu. Ik was namelij op zoek naar nieuwe verbandscharen voor in gede. Want op dit moment word het verband geknipt met een roestige, oude verbandschaar. Niet echt hygienisch dus. Helaas had apotheek de verbandscharen niet op voorraad. Hij vroeg of ik rond half 3 weer terug wilde komen, maar ik had geen zin om te wachten, ook omdat ik het idee had dat hij niet de juiste scharen zou hebben. Dat wordt nog even verder speuren dus.

Vandaag weer lekker een dagje naar het strand geweest.

Morgen begint alweer mijn 1 na laatste week van het vrijwilligerwerk. Bizar hoe snel die tijd gaat.


Tot volgende week