week 5 in kenia

Afgelopen zondag naar het vlinderhuis geweest. Had het wat groter verwacht en meer vlinders. Wel leuke dingen geleerd over vlinders. Zo weet ik nu dat elke vlinder een of meerdere letters/cijfers op zijn lichaam heeft. Soms kan je deze zien met het blote oog, soms niet. Wel een aantal foto's van vlinders kunnen maken. Maar de vlinders die er waren, waren erg actief, dus was het lastig om ze op de gevoelige plaat vast te leggen.
Ik zal vandeweek even wat foto's plaatsen.


Maandag weer een dag in het weeshuis. Ik had vorige week gevraagd aan paul om een lijst te maken met alle medicatie die ze hebben (inclusief waar ze voor dienen en de houdbaarheidsdatum). Dus maandag heb ik een beginnetje gemaakt met het uitzoeken van de medicatie. Ik kwam er al snel achter dat het nog best lastig is, omdat veel medicatie in het italiaans is. Dus daar moet ik nog even een oplossing voor verzinnen. Want als ik het doe, dan wil ik het wel goed doen. Later die middag kwam ik de dirictrice tegen (mama susan) en heb ook even aan haar gevraagd hoe het nou zit met medicatie die we in het weeshuis niet gebruiken of waar we te veel van hebben met een korte houdbaarheidsdatum. Ik stelde voor om deze te doneren aan omliggende klinieken en/of weeshuizen. Dit vond ze een goed idee. Ze had al een aantal medicatie aangewezen die gedoneerd konden worden, omdat deze toch niet gebruikt worden. Zo is er bijv. een doosje met parkinson medicatie. Ik had me de eerste keer dat ik het doosje zag erg verbaasd, wie geeft er nou parkinson medicatie een huis met kinderen :-)

Ook heb ik nog even een tijdje met mama susan zitten praten over wat ik nog meer zou kunnen doen. Ze heeft me gevraagd om nog meer hygiene lessen te geven. Naast het handen wassen, ook aandacht te besteden aan tandenpoetsen, persoonlijke hygiene en het belang van schoenen dragen buiten (want dat doen ze niet altijd. En vooral in het regenseizoen is het gevaarlijk om op blote voeten buiten te lopen ivm dat er allemaal wormpjes in de modder zitten die in je huid kruipen).
Ze hebben ook een divers scala aan vitamines, dus heb ook beloofd uit te zoeken wanneer je welke vitamines gebruikt. Verbazingwekkend veel vitamine D, ook hier snap ik weer niet van waarom mensen dit geven aan een zonovergote plek, dus genoeg vitamine D.

Dinsdag was een bijzondere dag. Mama susan had me gevraagd om mee te gaan met de manager en een meisje naar de oogkliniek in Mombasa. Dat vond ik natuurlijk leuk om te doen. Een hele ervaring! Om er op tijd te kunnen zijn en ook op tijd weer terug te kunnen zijn moest ik wel erg vroeg op. Om half 5 ging mijn wekker en om 10 voor 6 zat ik in de matatu richting Gede. Daar had ik afgesproken met de manager en met het meisje om vanaf daar samen te reizen. Eerst naar Malindi toe, omdat daar de zogeheten express matatu's naar mombasa vertrekken. Dit zijn dezelfde soort busjes, maar die zonder te stoppen in 1 keer door rijden naar Mombasa. Na ongeveer een rit van 2 uur met de express matatu aangekomen in Mombasa. Wat een drukte in mombasa! Zelfs nog even in een korte file terecht gekomen. Aangekomen op de eindbestemming in een tuktuk gestapt en die heeft ons naar de oogkliniek gebracht.
Natuurlijk heel wat anders dan in nederland. De wachtruimte was buiten en als eerste werd er daar bij een soort receptie gevraagd wat er aan de hand was en je moest dan daar ook van een kaart aflezen (zo een met letters, die je in nederland ook hebt) zodat ze konden zien hoe het met je zicht gesteld was. Je moest dan op een stoel gaan zitten op een bepaalde afstand en de receptionist (tevens arts) wees aan welke letter hij voorgelezen wilde hebben. Je kon merken dat sommige mensen een groot probleem hadden, want die konden de allergrootste letter nog niet eens lezen. Een jonge man kon niet eens zien hoeveel vingers de arts 10 cm voor zijn ogen opstak. Na even wachten was het meisje waarvoor we naar de oogkliniek waren gekomen aan de beurt. Ze leek het prima te doen bij de test. De klachten die ze heeft zijn erge pijn in haar hoofd en ogen. Na heel erg lang wachten kon het meisje eindelijk naar binnen bij de dokter. Het duurde een tijd voor ze weer uit de kamer van de dokter was gekomen. Ze wisten nog niet wat het was precies. Ze had medicijnen gekregen (oogdruppels denk ik) en moest een andere keer weer terug komen. Rond 3 uur gingen we weer terug naar Gede. Vanaf daar hebben we onze wegen weer gescheiden. Zei gingen terug naar het weeshuis en ik ging terug naar het hotel. Al met al toch wel een bijzondere dag, ondanks het lange wachten.

Woensdag heb ik niet heel erg veel gedaan. Ik heb wat gepraat met de verzorgsters en gekeken hoe het met de kleine baby was. Hij was wel wat minder aan het hoesten en verkouden, maar het eten gaat nog steeds niet goed. Ze moeten hem nog steeds dwingen om te eten (dan houden ze hem liggend en zijn mond open tot hij het eten doorslikt. Ik heb geprobeerd nog een keer duidelijk te maken dat een neussonde echt beter zou zijn, omdat het anders alleen maar slechten met hem gaat. Ze vond dat niet echt nodig, maar heeft geen idee hoe ziek hij eigenlijk is. Later zal ik nog een keer met mama susan hier over gaan praten, want er moet echt actie op komen. Ik ben woensdag vroeg naar huis gegaan omdat ik problemen had met mijn telefoon. Problemen zijn vorige een week of 2 begonnen toen ik mijn telefoon niet meer kon opladen met mijn oplader maar alleen maar nog door de batterij eruit te halen en die los op te laden. Nu had ik ook steeds geen netwerk en af en toe sprong ie ook in de vliegmodus. Een jongen van het hotel (martin) er naar laten kijken. Die heeft het netwerk weer hersteld en ik dacht dat het daarmee even was opgelost. Maar woensdagavond had ik toch weer problemen dus ben ik weer naar hem toe gegaan. Dit maal wist hij niet wat het probleem was. Mijn telefoon zag mijn simkaart ook niet meer en als ik mijn batterij verving voor een volle dan was de datum en tijd ook niet goed meer. Hij heeft mijn telefoon meegenomen en we zouden er dan donderdag naar laten kijken.

Donderdag heb ik een hele tijd zitten wachten en uiteindelijk maar naar beneden gegaan om te kijken waar martin nu was. Hij bleek in malindi te zijn. Zijn moeder had hem gebeld en die zei dat hij eraan kwam. Uiteindelijk duurde dit nog een hele tijd en belde hij naar zijn broer om mij te laten weten wat er aan de hand was met mijn telefoon. Het bleek een software probleem te zijn, iets waardoor mijn telefoon was gecrasht. Om het probleem om te lossen moest ik minstens 30 euro betalen. Hier had ik geen zin in, aangezien ik bijna aan het eind ben van mijn abbonement. Dus heb ik gevraagd of hij terug kon komen met mijn telefoon en afgesproken dat we vrijdag een nieuwe telefoon gingen kopen.

Vrijdag voor 20 euro een nieuwe telefoon gekocht. Leuk dingetje met nog behoorlijk wat erop, zelfs een facebook “app”. Niet de allersnelste, maar voor 20 euro toch een uitgebreid en goedwerkende telefoon voor de tijd dat ik nog in kenia ben. Dan ben ik in ieder geval weer bereikbaar en kan ik weer mensen bereiken. Helaas was mijn “oude” telefoon behoorlijk gecrashed. Al mijn gegevens waren gewist (telefoonnummers, apps enz.) verbazingwekkend genoeg stonden mijn foto's er nog wel op, die op een later moment met een kaartje van mijn telefoon proberen te krijgen.

Na het kopen van de telefoon heeft martin me afgezet bij de kliniek in timboni. Ik had al de hele week last van mijn oren. Naar de klachten gekeken dacht ik dat het propjes waren, dus was ik begonnen met druppelen. Daarom pas vrinjdag naar de dokter gegaan. Cocky had me een naam en telefoonnummer gegeven van een arts daar. Die heeft, na een zoektocht naar het apparaat om in mijn oren te kunnen kijken, naar mijn oren gekeken. Ze schrok behoorlijk van wat ze zag. Ik had in beide oren een flinke infectie. Ik heb antibiotica en ibuprofen voorgeschreven gekregen. Dus helaas, mijn idee om het weekend wat bruiner te worden op het strand moest dus maar even wachten. Ik heb vrijdag ook maar even het weeshuis gebeld, want die had ik nog niet laten weten waarom ik donderdag en vrijdag er niet was. Dit na cocky gebeld te hebben, het enige nummer wat ik op papier had en dus nog had. Ze begrepen waarom ik er niet was, en wenste me beterschap toe.

Vrijdag heb ik via facebook ook even contact gehad men henry, om het nummer van dennis te vragen, de arts in gede. In gede in het ziekenhuisje kan ik ook wat werk gaan doen. Afgesproken om zaterdag elkaar te ontmoeten. Maar zoals ik al een klein beetje verwachten (was met henry ook zo) kwam er iets tussen en konden we pas vandaag elkaar ontmoeten. Zaterdag ben ik bezig geweest om te zoeken naar een geschikt hotel voor mij en mijn moeder de laatste week van maart. Er waren een aantal hotels die ik had opgeschreven en een wat hotels in de buurt waar ik even langs wilde gaan om te kijken. Ik begon bij een hotel op mijn lijstje. Daar was ik al snel weer weg, omdat het een all-in hotel was en de goedkoopste kamer was 117 euro per persoon, per nacht. Het volgende hotel kwam ik achter dat het te ver weg van het strand was, dus daar niet eens naar binnen geweest.
Daarna naar een hotel geweest waar ik enthausiast over was. Het zag er erg goed uit en de prijzen waren ook goed te doen. Ook daar even geluncht. Daarna ging mijn zoektocht verder. Gevraagd waar nog een bepaald hotel was op mijn lijstje. Dit bleek in de buurt van malindi te zijn en je kon er alleen per boot komen, laat maar dus. Nog 1 ander hotel bezocht, maar deze bleek vanaf 24 maart te sluiten, dus die viel ook af. Ik ga op een later moment nog wat andere hotels bezoeken om te kijken of het hotel waar ik zo enthausiast over was echt het beste/leukste is.

Vandaag ben ik naar het ziekenhuisje in gede geweest. Dennis heeft me rondgeleid en verteld wat ik allemaal kon doen. Hij zou me koppelen aan een verpleegster in het ziekenhuis waarmee ik samen kon werken. Ik kan morgenochtend langs komen om te bespreken met de verpleegster wat ik precies wil en kan doen.

Hierover horen jullie in mijn volgende verslag dus meer.

Tot volgende week!!