Week 3 in Kenia

Zoals de meeste van jullie misschien al wel begrepen hebben, heb ik me zaterdag toen ik een dagje naar het strand was flink verbrand. Van top tot teen was ik verbrand aan de voorkant. Zo erg dat ik zaterdagnacht amper heb geslapen van de pijn en omdat ik niet op mijn zei kon liggen (mijn normale slaaphouding). Uiteindelijk na een dag op bed te hebben geleden zondag (veel anders kon ik niet vanwege de pijn, ook lopen deed me te veel pijn. Dus kon jammer genoeg niet helpen bij het sportevenement) toch contact gehad met cocky en het hotel om een dokter te laten komen. Die heeft me sterke pijnstillers gegeven (diclofenac) en een zalf die ik 2 keer per dag in moest smeren (nadat ik mijn porien had laten opengaan door een warme handdoek met extreem zout water 5 minuten op mijn huid had laten intrekken). Ik had wel eerder om hulp gevraagd zondag, maar een van de medewerksters zei dat er op zondag geen goeie dokters waren. Maar ik kon de pijn niet langer verdragen en had geen zin om nog een nacht wakker te liggen. De moeder van het meisje die ik om hulp had gevraagd (want het is een familiehotel waar ik slaap) zei later toen ik kwam vragen om een handdoek dat ik eerder had moeten komen voor een dokter..dan hadden ze me naar een kliniek gebracht. Ik uitgelegd dat ik dat dus al had gedaan en wat voor antwoord ik had gekregen. Ze was verbaasd en ook een beetje boos denk ik en bood haar excuses aan. Vervolgens vroeg ze of ik al had gegeten (het was inmiddels 9 uur in de avond, maar was nog niet in staat geweest om eten te maken). Toen heeft ze heel lief een hele maaltijd voor me bereid. Chappatti met een tomatenprutje, vis, aardappelpuree en groente met ui (maar dat was te pittig).

Gelukkig begon de diclofenac en de zalf zijn werk te doen en voelde ik me maandag al een stuk beter. De pijn was uit te houden en ik kon alweer normaal lopen. Ik had maandag een dag vrij om boodschappen te doen voor dinsdag (de wentelteefjes die ik ging maken voor het weeshuis). Ik besloot om naar malindi te gaan, naar de grote supermarkt die naar is (nakumatt genaamd). Een supermarkt van 2 etages groot met alles wat je maar nodig kan hebben op boodschappen en huishoudelijk gebied.

Het was nog een hele tour. De uitdrukking: “dat is genoeg voor een heel weeshuis” werd nu letterlijk, aangezien ik boodschappen deed voor om een heel weeshuis van wentelteefjes te voorzien. Ik wilde genoeg hebben voor 2 wentelteefjes per persoon. Ongeveer 100 kinderen zouden er zijn en wilde natuurlijk ook wat voor het personeel hebben. Dus besloot om voor 240 wentelteefjes boodschappen te doen. Na wat rekenwerk kwam ik uit dat ik 10 broden, 7 liter melk, een potje kaneel en 30 eieren nodig had (suiker en boter had ik nog). Na wat zoeken en rekenen uiteindelijk alle ingredienten in m'n karretje geladen en de kosten waren verbazingwekkend laag! Voor die 10 broden, 7 liter melk, 30 eieren en het potje kaneel was ik slechts 2000 shilling kwijt (zo een 20 euro). Na het afrekenen begon de stress. Het vervoeren van de ingredienten terug naar het hotel, vooral de eieren! De wegen zijn niet zoals in nederland en vooral de binnenwegen is een en al hobbel en gaten. Maar na een ritje in de tuktuk en toen in de matatu uiteindelijk aangekomen en de eieren waren wonder boven wonder nog allemaal heel!

Dinsdag, mijn verjaardag, had ik besloten om met de tuktuk naar het weeshuis te gaan omdat ik niet weer met die zware ingredienten wilde sjouwen. Dus weer even stressen en hopen dat de eieren het allemaal zouden overleven. En dat deden ze gelukkig. Ik had ook wat pannen en spatels geleend uit het hotel. Aangekomen werd ik begroet en gefeliciteerd door de manager. Ze wilde gelijk gaan aansturen om de wentelteefjes te gaan maken...maar ik zei dat dat vlak voor dat de lunch begon gemaakt kon worden, dat het warm opgegeten moest worden. Uiteindelijk rond 12 uur begonnen met bakken. Dat was een hele bijzondere ervaring. Ze koken namelijk niet op gas of wat dan ook, maar op kolen. Het ziet eruit als een soort gasfornuis, maar je moet dan op die plek kolen doen. En dan zet je je pan vervolens op het plaatje om te koken. Weer een ervaring rijker. Had niet gedacht dat het dus zo langzaam zou gaan, dus kon bij lange na niet alle wentelteefjes bakken die ik wilde. Uiteindelijk werden de wentelteefjes in plaats van een lunch, een snack voor de lunch en heb ik maar 4 broden gebruikt. Het werd allemaal goed ontvangen, al zag ik bij sommige kinderen wel vreemde blikken (natuurlijk, want ze hadden het nog nooit gezien of gegeten). De grotere kinderen van de andere scholen kregen ook allemaal. Maar eerst hebben ze voor me gezongen..dat heb ik natuurlijk opgenomen...(het filmpje zet ik volgende week online). Toen we klaar waren en hadden opgeruimd was het voor mij al weer zo goed als tijd om te gaan. Niet veel meer gedaan verder in het weeshuis dinsdag. Ik had Joleen en Eveline uitgenodigd om 's avonds na het eten ter ere van mijn verjaardag nog wat te gaan drinken. Ik besloot om uit eten te gaan in een leuk tentje wat ik maandagavond had ontdekt. Had ontdekt dat ze daar gratis internet hebben als je daar wat eet of drinkt. Was daarvoor wel eerst naar het internetcafe gegaan omdat ik niet wist of ik daar ook stroom kon aansluiten en kon skpyen. En ik wilde heel graag even skypen met Daniel. Dus dat maar in het internetcafe gedaan. Ik moest wel wachten, want toen ik net online wilde gaan viel de stroom weer eens uit (deze afgelopen 2 weken is dat al mintstens 5 keer gebeurd..iets heel gewoons dus in kenia). Gelukkig was de stroom na een half uur er weer en kon ik eindelijk mijn lieverd zien en spreken. Het ging wel wat moeizaam. Maar toch even fijn kunnen praten. Daarna ben ik naar het restaurant gegaan. Ik kreeg omdat ik jarig was (had ik gezegd) iets heel aparts. Het zag eruit als gebakken aardappeltjes. Ik vroeg de serveerster wat het was en dat wilde ze me pas vertellen als ik had geproefd. Ik proefte en was zeer verbaasd......het smaakte naar popcorn! Toen vertelde ze me dat het gefrituurde ugali was..toen snapte ik de link die ik legde naar popcorn (ugali, dat mengsel van maismeel en water). Het was erg lekker. Toen ik zat te genieten van mijn gefrituurde ugali en ondertussen zat te chatten met mijn moeder viel de stroom weer uit. Aangezien er verder ook geen straatlantaarns zijn hier, was het inees pikdonker in het restaurant (want er waren ook geen kaarsjes). Alleen het schijnsel van het sherm van de laptop verlichte mijn tafeltje nog. Na een paar minuten werd de generator gestart die het hotel gelukkig bezat en kon ik weer verder chatten. Uiteindelijk naar een ander tafeltje gegaan waar ik stroom had voor mijn laptop. Toen ben ik zo brutaal geweest om te gaan skypen me mijn moeder (in gedachte nemend, die andere mensen hebben ook een tafelgenoot en ik dan ook..maar dan via de computer in plaats van in het echt..een beetje zoals op die reclame van die mannen). Uiteindelijk kwamen rond half 10 Joleen en Eveline. Dus rondde ik het gesprek met mijn moeder af. Ze hadden ook een cadeautje voor me, had ik niet verwacht..dus was aangenaam verrast! Een mooie armband die ik gelijk omdeed. We hebben ongeveer een uurtje gezellig zitten praten en toen vervolgende we ieder onze weg weer en was het tijd om te gaan slapen.

Woensdag en donderdag niet veel bijzondere dingen gedaan. Donderdag wel een nieuwe vrijwilliger ontmoet, uit engeland (henry). Gelijk telefoonnummers uitgewisseld. Vrijdag vroeg paul (de manager) of ik mee wilde gaan die dag naar het ziekenhuis in malindi. Daar zouden we heen gaan voor de kleine baby naar een dietist. Daar aangekomen hebben we alleen maar gewacht. We hadden geen afspraak (heb het idee dat dat altijd zo gaat hier). En we hadden de pech dat de dietist in een vergadering zat. Dus na heel lang wachten besloten we om 2 uur (vanaf 11 uur zitten wachten) maar weer terug naar het weeshuis te gaan. Nog even wat gepraat met henry en hem de kliniek laten zien (hij is medicijns student..dus hij vond het wel boeiend).

Gisteren (zaterdag) ben ik ook naar het weeshuis geweest omdat ik graag eens wilde zien hoe dat op zaterdag allemaal ging. Ik besloot om de meegebrachte cadeautjes voor het weeshuis mee te nemen. Dus weer met de tuktuk naar het weeshuis. Ze waren erg blij en verrast met zo veel cadeautjes. Ze hebben een boek waar iedereen die cadeautjes/spullen meebrengt zijn naam inschrijft en opschrijft wat ze hebben meegenomen. Ik dus ook alles opgeschreven. Toen ik de koffer opende kwam er van een jongen die er ook bij stond een wauw! Dat deed me wel glimlachen. Een aantal meegebrachte dingen werden al verdeeld. De rest ging in een doos. Toen ben ik even rond gaan kijken en werd ik vrolijk en enthausiast begroet door de kinderen die me nog niet kende. Ze vochten zowat om mijn aandacht en om op mijn schoot te zitten. Ze duwde elkaar van mijn schoot af. Dat vond ik niet kunnen, dus heb even duidelijk gemaakt dat dat niet de manier van doen is en ze sorry laten zeggen. Toen kreeg ik een leuk idee. Ik pakte wat vouwblaadjes die ik had gekocht en wat stiften en potloden en ging samen met de kinderen tekenen. Ook hier weer wat ruzie om de blaadjes en de stiften. Maar uiteindelijk zat iedereen wel wat te tekenen. Ook toen ik de linialen met vormpjes erin had gepakt werd daar weer ruzie om gemaakt. Ik kon duidelijk merken dat ze dit alles niet gewend waren. Ik heb toen iedereen weer iets anders ging doen de spullen maar weer meegenomen en in het kantoor gelegd, zodat er niet weer ruzie zou worden gemaakt. Daarna nog wat gespeeld met de kleinere kinderen (met de balletjes en badeentjes die ik had meegenomen en die daar heen waren gebracht). Ook hier weer wat gevecht om de spulletjes. Maar gelukkig vrij snel iedereen tevreden kunnen stellen.

Vanochtend kon ik uitslapen, maar zoals gewoonlijk weer rond half 8 wakker. De ochtend besteed aan kleren wassen, nadat ik een heerlijk zondags onbtijt had genuttigd van croissants, thee en een gekookt eitje. Ik begin toch steeds meer recpect te krijgen voor mijn wasmachine, wat een rotwerk is dat wassen met de hand toch! In de middag besloot ik een kijkje te nemen in het shopping centre waar ik al een paar keer langs was gereden met de matatu. Daar aangekomen (lichtelijk) teleurgesteld, het was niet meer dan een supermarkt, een grotere groenteafdeling (daar was ik dan wel weer blij mee) en een apotheek die gesloten was. Even wat rondgekeken en toen weer terug gelopen naar het hotel. De rest van de middag weer gelezen en af en toe wat gekletst met m'n nieuwe buurvrouw. Wel gezellig, een student uit duitsland, maar praat heel erg goed engels. Straks een hapje eten met henry (die engelse vrijwilliger) en mijn nieuwe buurvrouw (erg..hele middag mee zitten praten en we hebben niet eens elkaars naam gevraagd)

Tot volgende week weer!